Nepoznata mreža starih puteva misteriozno i precizno urezana u tlo i dan danas niko nema odgovor kako su nastale i ko ih je koristio!

Ove linije ne daju nikakve figure ni oblije, ali se prostiru na ogromnom područiju. Ko god ih je stvario, radio je izuzetno precizno, što na ovom brdovitom mestu sa stenama, šibljem i drugim preprekama, nije bio lak za rad.

Nazvana po obližnjem vulkanu same linije leže pod senkom najvišeg vrha Bolivije. Sa zemlje linije su praktično nevidljive i samo iz vazduha se može prepoznati ne shvatljiva mera, možda najvećeg svetskog, praistorijskog umetničkog dela. 

Sajama linije su široke između 1-3 metara, a protežu se od nekoliko metara, do nekoliko kilometara. Najduže linije su oko dvadesetak kilometara. Nastale su uklanjanje tamnih oksidovanih površinskih stena kako bi se izložilo svetlije tlo ispod.

Linije često zrače iz zajednočkog područija, što omogućava lakše uočavanje linija. Istraživači misle da bi ovi radijalni centri mogli biti mesta drevnih svetilišta, grobnih kula ili čak gradova. Jedna od teorija je da su starosedeoci koristili linije kao vodiče za hodočasnike. Zapravo, čini su neki od modernih puteva koji povezuju gradove, izgrađeni na ovim pravim linijama. Iako je region sada slabo naseljen, Postoje dokazi da se neke od linija i danas koriste kao pešačke staze. Sajama linije pokrivaju površinu od približno 22.000 kvadratnih kilometara, što je petnestak puta veće od poznatih linija Naska u Južnom Peruu.

Grube procene stavljaju njihovu linearnu površinu na neverovatnih 16.000 kilometara.

Neki smatraju da su Sajama linije najveće umetničko delo na svetu. Sam brojh linija i relativna površina koju pokrivaju sugerišu da su građene tokom stotia generacija, a možda i hiljadama godina.

Sušna klima sa retkim kišama i sporo rastućom vegetaciom, održala je linije relativno netaknutima. Iako se nalaze u blizini popularnijih Naska linija u Peruu, vrlo je malo istraživanja posvećeno ovoj arheološkoj misteriji. Tek 1932. godine linije su prvi put otkrivene. Iste decenije antropolog Alfred Metro, skrenuo je pažnju naučnika na linije i povežane strukture svojim metografskim terenskim radom o narodima iz regije Karangas.

Prvo naučno proučavanje linija je počelo 2003. godine od strane univerziteta u Pensilvaniji, od tada nisu sprovedene dalje studije.

Osim satelitskih snimaka, na internetu nema čak ni pristojnih fotografija linija. Na mestima gde se linije prescaju takođe su otkriveni ostaci svetišta i grobnih kula, s tim što su linije korišćene u kolonijalnom periodu za povezivanje svetišta na brdima i kapela naroda u regionima Anda i Altipana. 

I ako je moguće da posetite linije, preporučeno je da se ipak više gledaju satelitski snimci na guglu, radi boljeg viđenja istih.

Koristeći analitičke alate za digitalne medije postignuti su sledeći ciljevi: "Stvaranje računarske baze podataka karata i relevantnih informacija o linijama, lokalnoj vegetaciji i relevantnoj topografiji."